Puisi Jawa

Gurit Mashuri

Said-Kalijaga, Langit-Donya

sapa kang ndeleng ing walike peteng

kuwi, sapa kang mencep lan krasa landep

ing ati kuwi, sapa kang ngibas-ngibasake kipas

hawane kaya lesus kang nrabas

anggonku napak tilasi: ati

mati, lan nguripi...

napas nepsu sun dadi kedung

kang mayekti ing sebarang werna

wernaning bumi, plung...

kaya swarane kodok kang nyemplung

ing leng-leng, luweng

kang wus dakdeleng, tur peteng

gung....

pedut kaya ndudut rasa, ing dada, marang swara

kang ngaruara ing pandosa

pandosaning donya

donya sun kang wus dakringkes ing pasemon-pasemon

: gurit

kang nyelurit marang kulit

rasa

duh,

wus dakkandut kanti iklas, swarnaning napas

kaya sukma kawekas, uga tilas

kang rinacik ing klaras-klaras kanyatan

jati, kang dadi dumadi

sun isih suwung!

nyengkuyung samubarang kang temlawung

kaya udan kang rinakit langit

dadi kaendahan, uga sengit

mung donga kang bisa dadi lapis-legite ati

kang angucap marang wijil sejati

kang mijil ing lati

hong wilaheng, sun isih aeng!

reronce ati iki saya suwe, saya ngawe-ngawe

marang marga kang durung kajaga

marang ati kang durung ngeli

ing kali-kali...

sun durung kalijaga

sun isih said kang lumaku ing dalan-dalan

pait, kebak dedemit

nuju dununge petit

; punjere langit

Sidoarjo, 2007

Gurit Mashuri

Dalan Ombak

Wus dakjaluk marang sliramu, tatkalane wektu isih watu

lan dalan kaya ombak segara, nanging penjalukku

kaya prenjak kang katombak swiwine, ilang unine

kaya lemah cengkar kang tawar, ilang sangar

sliramu uga isih lumaku ing gisik kang wus dadi ambalan

ngambali ati ing pangilon, ngambali pitakon

lan penjalukku, kanthi unthuk-unthuk kang sirna

tatkalane surya mencorong, pratanda dina wus rina

Sidoarjo, 2007

Gurit Mashuri

Jalma Mara, Jalma Mati

“Jagat iki ana, ana kang jaga!”

aku isih eling marang kandhamu, tatkalane lemah dadi kawah

ing antarane porong-tanggulangin

banjur krasa ana kang gosong ing batin

batin panguripku, ngegirisi marang daya lantipku

kaya gosonge areng klapa kang wus ilang wawa

kaya jasad kang limpad kelangan nyawa...

awakmu banjur nyuwun, nyadong

marang langit: kaya nyadonge godong

kang wus kawus saka udan lan panas

“duh, kakang kawah, duh adi ari-ari, getih, puser

punjer awakku....”

kabeh krasa bali marang jati, kang kababar ing diri

kaya dununge: pati urip bandan segara lungguh

duh, sampyuh ati lan pikiranku

ing telenge rasa,

aku banjur ndodog anane uni, kang bisa dadi basa

kang netepi janji marang margi kang wus dadi

crita kang kaserat ing lontar-lontar kuno

“ana suluh kang kasebut nuh, kang wus nabuh warta

ing kitab-kitab tuwa

: bandang iku ora mung amerga udan

nanging uga saka kanyatan

kang dadi lelabuhan, jerone pager lan punjer”

“ana uga crita kang wus dadi dawa

saka lambe-lambe tuwa

kang sinebut baru klinting, rawa pening

nggon dununge ngening

kang dadi pepepiling

marang desa-desa ing kiwo-tengene Siring”

Wus dadi nujum, kandhamu, ana wektu kang bakal bali

marang latu, senajanta watu tetep kasebut watu

Wus dadi jangka, kandamu, ana cuwilan wektu kang bakal bali

marang saiki,

senajanta nganggo cara kang wus kaanggep ora ana

nganggo basa kang wus kaanggep mati

ing bumi

: jalma mara, jalma mati!

Sidoarjo, 2007